Snee in duim

Tijdens het bereiden van mijn avondeten sneed ik diep in mijn duim. Onmiddelijk dacht ik aan de bacteriën die mijn lichaam binnendrong door penetratie van mijn epidermis. Ik dacht aan mijn langerhans dendritische cellen die door hun expressie van pattern recognition receptor geactiveerd werden door confrontatie met de bacterie. Ik dacht aan Toll-like receptor 4 en 5 die resp. de structuren LPS en flagella herkennen van de bacterie. Ik dacht aan het uitscheiden van inflammatory cytokines als TNF-alfa, IL-1, IL-6 en chemokines door mijn macrofagen als signaal voor gevaar. Ik dacht aan het gevolg hiervan, waaronder de diapedesis van mijn endotheelcellen voor het binnenstromen van mijn immuuncellen zoals neutrofielen. Ik dacht aan de aanwezige antilichamen en mijn complement systeem die de boel zou proberen te neutraliseren of opsonisatie ervan zou proberen te induceren. Deze gedachtens werden bevestigd door de lokale zwelling, pijn en roodheid. Ik dacht dat als er misschien sprake is van een ernstige bacterie die mijn lichaam binnendringt, dat dan mijn dendritische cellen zouden matureren met als gevolg een upregulatie van MHC II, CD 80/86 en CCR7. Ik dacht aan een meeting tussen deze betreffende dendritische cellen met mijn lymfocyten in mijn perifere lymfatische organen. Ik dacht aan de activering van mijn CD4+ T cellen en differentiatie naar TH1 en TH2 cellen door de cytokines: IL-2/IFN-gamma/IL-12/IL-15 en resp. IL-4/IL-5. Ik dacht aan mijn celgemedieerde immuniteit door geactiveerde macrofagen door TH1 en aan mijn humorale immuniteit door geactiveerde B-cellen door TH2.

Hmmz.. I should go out more!!