Stockholm Syndroom

Vandaag had ik een mooi gesprek met Thomas. Natuurlijk kent een einde van een relatie twee kanten. Het was ook niet eenzijdig. De reden van mij om naar Stockholm te gaan was om mijzelf te ontwikkelen. Ik had behoefte aan afstand ten koste van Thomas. Ik wist dat mijn relatie op hete kolen zou komen te staan, maar hoopte eigenlijk dat het gewoon goed kwam. Het is heel moeilijk om een relatie te onderhouden van een afstand. Je kan het niet permiteren om een ruzie te maken als je elkaar niet kan zien. Na een ruzie, en geloof me die hebben we gehad, hoef je alleen maar elkaar aan te kijken en je weet weer dat het goed is. Dat gaat niet als je op een afstand zit. Voor Thomas is het natuurlijk extra moeilijk omdat hij achter bleef. Ik ging weg, niet hij. Toepasselijk genoeg klinkt dit heel erg als een Stockholm syndroom, aangezien Thomas de relatie beëindigde. Maar ik kan het hem niet helemaal kwalijk nemen. Het komt wel goed tussen ons op één of andere manier. Vriendschap of meer als het zou had moeten zijn.