When the saints go marching in

Dinsdagavond ging ik met Anita en Pauline naar de Wirströmspub in Gamla Stan. Hier wordt namelijk elke dinsdagavond live (blues/jazz) jamsessies gegeven. De café was van binnen ook erg gezellig, omdat het was een soort doolhof van knusse, kerkerachtige gangetjes. Een hele vriendelijke, donkere man die soort van de regie had over de jamsessie, hield de sfeer er leuk in. Hij hield het publiek er bij betrokken. Zo stimuleerde hij mensen om gewoon lekker te komen zingen. Tijdens het nummer ''When the saints go marching in'' van Louis Armstrong gaf hij de microfoon aan een willekeurige man in het publiek, en zingen dat hij kon! Ik schrok me dood, als dat het niveau was van het publiek hoopte ik dat de microfoon uit mijn buurt bleef! Maar nadat enkele andere mensen de microfoon hadden afgewezen, moest Pauline er aan geloven. Haha, Pauline zong gewoon lekker mee. En zoals ik kon verwachten, was het daarna mijn beurt; mooi (!). Sportief als ik ben blerde ook ik gewoon mee: ''Oh, when the saints go marching in. When the saints go marching in. Oh lord, I want to be in that number. When the saints go marching in''. Vervolgens maakte ik Anita het volgende slachttoffer. Verder vond ik het heel sfeervol en was er een aangename stroming van talentvolle muzikanten. Ik was even vergeten hoe lekker de hypnose was van een goede jamsessie.