Goodbye Dutchies (and Matt..)

Vanochtend werd ik wakker en dacht ik, hé kut. Morgen moet ik namelijk Stockholm verlaten, want mijn semester zit er alweer op. Woensdag was mijn moeder hier bij mij aangekomen in Stockholm om nog mee te kunnen liften met mijn laatste dagen hier in het wonderschone Zweden. Het was heel leuk om mijn laatste dagen hier in Stockholm weer met een toeristisch oogje te bekijken, want hetgene dat Stockholm zo mooi maakt, vergeet je te waarderen als je er al een tijdje rondloopt. Maar zodra je de ''oohs'' en de ''aahs'' weer hoort van je bezoek, dan besef je weer hoe mooi de stad werkelijk is. Donderdag had ik mijn presentatie gehouden samen met Lianne en het ging heel goed. Ik blijf een kick krijgen als ik voor een groot publiek moet presenteren. Je voelt je zo machtig als je het publiek kan laten lachen, interesse hoog weet te houden en je een boodschap kan overbrengen. Vooral als bij zo'n presentatie het medisch jargon in het engels vloeiend over je tong rolt terwijl je de climax van je verhaal bereikt, dan voel je je toch eventjes uit je schoenen opstijgen.
Vrijdagavond hadden wij ons afscheidsfeestje georganiseerd en het was heel gezellig maar toch een beetje emotioneel. Helaas kon Pauline er onverwachts niet bij zijn door familieomstandigheden :(. Er waren verbazingswekkend veel Zweden gekomen uit onze klas samen met de leukste mensen die wij hier de afgelopen maanden hadden ontmoet. Daniel Nyström hield een hele mooie speech in het Nederlands en samen speelde we nog ''Hallelujah'' van Jeff Buckley, om de tranen echt los te krijgen van het publiek! Het feest ging door tot een uurtje of 5, met Matthew, Lianne, Anita, Xiamyra en ik als de diehards. Zaterdagavond ben ik met mijn moeder naar de Icebar geweest (Na vele asubtiele hints van haar die ik niet kon negeren: ''De Icebar lijkt me zoo leuk, kijk Vince, daar staat het op de kaart''.) en daarna zijn we naar één van mijn favoriete barretjes hier in Stockholm geweest: Torget. De bedoeling was om daarna door te gaan naar de jazzbar Wirström, maar het was te gezellig in Torget om daar weg te gaan. Door het Absolut Vodka drankje geserveerd in een glas van ijs in de Icebar en een paar biertjes in Torget kan ik zeggen dat wij een beetje aangeschoten waren. In Torget hadden we leuk filosofisch geouwehoerd over ons favoriete onderwerp: onszelf. En onderweg naar huis hadden we bij de lange roltrap in Västra Skogen nog een melige fotoshoot gemaakt.

Vandaag ben ik verder heel de dag bezig geweest met het voorbereiden van mijn vertrek: schoonmaken, inpakken, koffers wegen e.d, terwijl ik mijn laatste blog hier tik in mijn nu steriel witte, gedepersonaliseerde kamertje. Het klinkt vast cliché, maar Jezus wat is dat snel gegaan! Twee keer knipperen met mijn ogen en ik mag weer naar huis. En wat is er een hoop gebeurd tussen die knipperingen in! Ik heb hier in Stockholm een hele leuke tijd gehad en onwijs leuke mensen ontmoet voor het leven van over de hele wereld, maar vooral mijn 4 chickies uit Nederland zijn mij nu erg dierbaar. Het is toch wat hè, op je eigen benen staan. Je vleugels wapperen! Ik voel mij veel meer in aanraking met mijzelf na dit half jaartje. Gek wat die paar maanden op jezelf in in het buitenland met je kunnen doen. Verder vond ik dat ik mijn tijd hier ook heel productief heb besteed, zowel cultureel, academisch als voor mijn eigen ontwikkeling. Ik voel mij een stuk meer volwassen en wijzer. Zowel de obstakels (Onze aankomst, einde van mijn relatie e.d.) als de positieve dingen hebben een bijdrage aan die ontwikkeling geleverd. Ik heb er echt heel erg van genoten en ik kan nu ook niet wachten tot ik op kamers kan in Leiden. En omdat ik het positieve gevoel die ik hier hebt opgewekt heel lang wil vasthouden, heb ik mijn avontuur in Stockholm bezegeld met een tatoeage. Goed, ik ga nu voor mijn laatste rondje Stockholm met Lianne. Tot morgen in Nederland!

Voornemens, en het breken daarvan.

Voor het jaar 2009 stelde ook ik wat voornemens op, waaronder geen alcohol meer drinken tot mijn verjaardag. Ongedisciplineerd als ik ben, hield ik het precies 11 dagen vol. In die 11 dagen heb ik twee feestjes nuchter meegemaakt, maar de derde werd mij fataal. Gisteravond ben ik namelijk naar de gay partyboat Patricia geweest. Ja, dan noem ik ook wel wat! Het overleven daarvan vereist nou eenmaal wat kalorierijke pleziertjes. Natuurlijk kwam ik weer geeky-early aan om zo met mijn prodentwitte glimlach door de identiteitscontrole te komen (20+). Hmmz, misschien waren we (lees: Anita, Tessa en ik) iets te vroeg, want er werd zelfs geen ID gevraagd. Het feest is echt een heel leuk concept, zo op een boot aan de haven. Op het feit na dat het gemiddelde leeftijd vrij hoog was, hebben wij ons als nog erg vermaakt. Nou weet ik dat bij homofeestjes de mannen nog wel vrij handtastelijk kunnen zijn, maar mij spontaan bij de kruis pakken zonder een woord te hebben gewisseld ging mij iets te ver! In mijn beste Zweeds: ''Ursäkta!? Det är inte bra''!! liet ik hem ook flink merken dat ik daar niet van gediend was. Ooh, ik ga dat Zweeds nog eens missen als ik terug kom! Ooja, nog vergeten te zeggen. Voor mijn afgelopen tentamen (15 ECTS) had ik een B (=9)! Daar had ik dus helemaal niet op gerekend, aangezien ik nou niet echt heel veel gedaan had aan dat onderwerp. Ach, ik accepteer het wel, daar niet van hoor ;-)! Verder hoef ik donderdag alleen nog maar een presentatie te geven en dan zit mijn derde semester er al weer op, en dan heb ik al een halve bachelor achter de rug. De tijd vliegt voorbij!

Kiruna - Lappland

Zondag - Bepakt en al kwamen Anita, Annemarieke, Lianne, Pauline, Xiamyra en ikzelf aan op Stockholm Centralen klaar voor de slaaptrein naar het hoge noorden: Kiruna in Lappland. Om 18:12 zou de slaaptrein moeten vertrekken, maar uiteraard begon onze vakantie al lekker met een vertraging van 2 uur. Ik had toen bij de pocket shop maar het boek ''Hold Tight'' gekocht van Harlan Coben. De trein kwam rond 20:00 eindelijk aan en toen konden wij ons hutje in. Haha, wat was dat een krappe boel zeg! Ons hutje was echt een apenkooi met 2x een stapelbed van 3 bedden. De reistijd Stockholm - Kiruna zou ongeveer 16 uur bedragen. In de trein was het heel gezellig en hadden wij ook veel lol. Voor wij rond 03:00 besloten om te gaan slapen, probeerde wij eerst van bovenaf een foto te maken van ons allen in bed. Aangezien dit best moeilijk was ging het gepaard met een hoop gelach. Gelach die de conducteur op dat late uurtje niet was ontgaan en kwam hij ons een waarschuwing geven. Haha, ik voelde mij weer net een kleuter op een schoolreisje.

Maandag - Uiteindelijk kwamen wij dus rond 11:30 aan in Kiruna en werd ik meteen overwelmd met een prachtig uitzicht! Lappland heeft een spierwit, uitgestrekt landschap met een lucht van felle rode gloed van de zon langs de wolken. Doordat overal sneeuw lag kwamen de kleuren van de lucht prachtig uit. Wij mochten om 14:00 ons hostel Yellow House in en toen konden wij ons lekker even settelen. Tijdens het koken onderschatte wij de kracht van de elektrische kookplaten, aangezien deze in Pax erg zwak zijn. Een pan vol olie vloog in vlammen en een brandalarm loeide door het hostel. Xiamyra gooide een deksel op de pan en het vuur doofde daardoor. Haha, lekker begin! Wij waren maar een paar uur binnen en het hostel stond al bijna in brand. Na het eten gingen wij voor een wandeling, de duisternis in op jacht naar het Noorderlicht. Het verbaasde mij hoeveel licht nog gereflecteerd werd door het sneeuw. Het was die avond een extreem heldere nacht en hoe verder wij de stad uitliepen, hoe meer donker het werd. Hierdoor kwamen de sterren steeds meer tevoorschijn. Ik heb nog nooit zo'n heldere nacht gezien in mijn leven. En daar boven op heb ik ook nog eens twee sterren zien vallen. (Uiteraard had ik mijn wensen in de aanval). Helaas zagen we die avond niet het Noorderlicht.

Dinsdag - Om 10 uur werden wij opgehaald met een busje voor de hondenslee rit die wij hadden geboekt. Wij verkleedde ons om in warme, rode overalls en hadden daarna een ontmoeting met de 49 mooie honden. Ik pikte op dat het Alaska Huskies waren. Per viertal op een slee werd je door ongeveer 12 honden voortgetrokken door het mooie landschap van Kiruna. Adembenemend uitzicht met heuvels, bevroren meren, hoop sneeuw, bomen en een felrode lucht. Het was echt een hele bijzondere ervaring en het was een mooie dag voor zo'n activiteit. Het uitzicht was zo onwerkelijk, dat ik het idee kreeg dat ik door een iets te perfecte schilderij werd voortgesleept. Het was alsof je je in een sprookje bevond.

Later die middag gingen wij met de bus naar het ijshotel in Jukkasjärvi. Een heel hotel gemaakt van ijs, echt heel bizar. Grappig genoeg gleed ik uit bij de entree van het ijshotel en haalde ik daardoor mijn hand open aan een rooster. Opzicht niet heel erg, alleen schaafde ik mijn hand aan een hoekje van die rooster en had ik een diepe snee in mijn handpalm en duim. Maar goed, dat geneest wel. Veel erger was dat daardoor een grote gat zat in mijn hippe handschoen van Topman! Mooi, uitgegleden in het ijshotel! Van binnen was het ijshotel heel mooi en artistiek. Elk hotelkamer was gemaakt door een verschillend kunstenaar van een ander land. Hierdoor was elk hotelkamer uniek. Echt heel gek om te beseffen dat alles van ijs was gemaakt. Elk zomer smelt vervolgens het hotel en maken ze weer een nieuwe met de winter. Hierdoor houden ze de kunstenaars bezig en ziet het hotel er elk jaar anders uit. s' Nachts was het helaas bewolkt en zagen we weer geen Noorderlicht.

Woensdag - Afgelopen dagen waren de temperaturen maar lichtelijk in de min. Vandaag was het echter rond de - 9 graden. Op de planning hadden wij voor vandaag skiën staan, maar er was een enorme storm met erg veel sneeuw. Desondanks maakte wij onze weg naar de skipiste. Het was puur overleven in deze extreme weeromstandigheden vertel ik je! Het was daardoor ook niet heel erg een verrassing dat de skipiste dicht was door het weer. Toen hebben wij verder gewoon gechilled in het hostel en rustig aangedaan voor oudejaarsavond.
Na avondeten gingen wij rond 21:30 naar buiten weer op jacht naar het Noorderlicht. Ineens was de lucht opgeklaard en was het weer glashelder. En wat zag ik daar in de verte?! Een groene waas van licht! Zou dat dan het Noorderlicht zijn? Door de verlichting van de stad was het moeilijk te zien. Enthousiast als wij waren haastte wij ons de stad uit, de duisternis in! Bij elke stap die wij namen werd het licht feller en meer duidelijk. Toen wij in de duisternis waren aangekomen, was het licht prachtig te zien! Het Noorderlicht was groen en erg dynamisch. Het was alsof het licht aan het dansen was met de sterren en de bergen. Wat een mooi verschijnsel en einde van 2008! Rond 23:00 waren wij weer in het hostel en begonnen we gezellig wat te drinken met het spel Hallie Gallie. Na onze overweldigende countdown om 23:59:50, schoot Xiamyra de fles champagne open! Gillen, zoenen, drinken, dansen, springen.. euforie! 2009! Samen met de Fransen en Spanjaarden van het hostel hadden we heel de nacht door gefeest.

Donderdag - Vandaag stond op programma een tour naar de ijzerertsmijn, het hart van Kiruna met de voelbare explosies midden in de nacht als hartslag. Kiruna heeft de grootste ijzerertsmijn van de wereld, met wel 300 km weg en 17 km spoor ondergronds. Indrukwekkend genoeg gingen wij met de bus 500 meter de mijn in onder de grond. Wat bleek, door de locatie van de ijzererts in deze mijn, ontstaan tijdens het plunderen hiervan scheuren in de grond precies onder de stad Kiruna. Nu moeten ze dus de stad wat verplaatsen d.m.v. huizen op speciale wagens te transporteren, hilarisch!

Vrijdag - Voor vandaag hadden wij een busje gehuurd om zo zaterdagochtend om 04:30 naar het vliegveld te kunnen rijden. Om 11:00 gingen wij voor de tweede keer naar de skipiste met wat meer gunstige weeromstandigheden. Kiruna bevindt zich tussen twee grote mijnbergen, en de skipiste is gemaakt op één van deze waar het zuivere ijzer al geplunderd was. De skipiste was gelukkig open en voor ik het wist stond ik op mijn ski's. Gelukkig had ik al een paar keer geskied in Zoetermeer en had ik wel enigszins wat ervaring. Toch was ik wel wat bang toen ik omhoog getakeld werd op de sleepjeslift. Toen ik bovenaan de helling stond kreeg ik weer een metaforische klap in mijn gezicht van het mooie uitzicht. Het was fantastisch! Tijdens de eerste afdaling had ik één keer een paniekmomentje van geen controle hebben. Drama, ik dacht toen aan gebroken benen en mijn verzekeringspasjes. Maar bij de opvolgende afdalingen ging het steeds beter en kreeg ik veel meer zelfvertrouwen. Vooral bij de laatste keer voelde ik mij zo in controle met mijn ski's, uitzicht was beeldschoon, en op dat moment was ik toevallig de enige die afdaalde. Ineens kreeg ik een heerlijk gevoel van euforie en schreeuwde ik uit: ''Ik ski, ik ski''!!

Zaterdag - Om 03:15 kwam ik mijn bed uit, en om 04:30 zaten wij met zijn allen bepakt en al in het busje. Haha, grappig genoeg wist niemand waar het vliegveld was en dacht iedereen onbewust dat een ander het wist. Wat waren wij toch weer eens lekker georganiseerd! Gelukkig had Xiamyra een man aangesproken en wisten wij, na 30 minuten doelloos rondrijden en bijna een sneeuwberg te hebben aangereden, de directies naar het vliegveld. Daar aangekomen rond 05:00 troffen wij een volledige verlaten vliegveld aan. Ons vlucht zou pas om 07:50 vertrekken, maar wij dachten om 07:00. En het blijkt dat je bij binnenlandse vluchten gewoon 50 minuten van tevoren kan komen aankakken. Wij waren dus 2 uur te vroeg. Zo vroeg, dat er gewoon totaal niemand was inclusief personeel, hoe bizar! Melig als wij allen waren speelde wij toneelstukjes met de incheckbalie, kofferbanden e.d. Maar de climax was toch toen Anita de omroepmicrofoon ontdekte en hem ook nog eens wist aan te zetten. Door heel het vliegveld was Anita te horen door de speakers met een grappig verhaaltje waar videobeelden van zijn gemaakt.

Ik kijk heel erg positief terug naar mijn vakantie in Lappland. Het was onwijs gezellig, mooi en heb nu nog meer een hechte band opgebouwd met mijn groepje. Gelukkig zaten we met zijn allen ook op dezelfde lijn en wilde we dezelfde dingen doen. Nu ga ik nog eens flink genieten van mijn resterende dagen hier in Stockholm!

Tallinn

Maandagavond was het dan eindelijk zover, onze reis naar het trots van Estland: Tallinn! Laten we eerlijk zijn, wie denkt er nou eens over na om Estland te bezoeken? Niemand! Behalve als je in Stockholm woont en voor een studentenprijs een vette, taxfree, wilde partybootreis bij inbegrepen krijgt. Na onze grote, nerdy Karolinska Institutet rugzak te hebben ingepakt, gingen we naar de haven bij Gärdet. Daar wachtte onze boot Romantika op ons van de Silja Line. We hadden twee hutjes gehuurd: hut 5510: Lianne, Pauline, Annemarieke en ikzelf, en hut 5508: Xiamyra, Icet (zusje Xia), Laverne (nichtje Xia) en Anita. We zwaaide Stockholm uit rond een uur of 18:00 en daarna had ik mijn meest ranzige hamburger ooit gegeten die opgewarmd werd in een magnetron bij een Fast Food tent. Terwijl mijn lichaam enigszins wat energie uit deze maaltijd probeerde te halen, gingen wij eens flink taxfree shoppen (lees: alcohol). Op een zwakke maag hadden wij het heel gezellig in de hutjes met onze aanwinsten. Verder ben ik nu ook helemaal up-to-date met de top 10 Estoniaans muziek op hun versie van MTV. In die top 10 waren zinnen als:''my p-p-p-poker face p-p-p-poker face'' onvermijdelijk. Juist ja, Estoniaans muziek. Toen rond een uur of 12 begon de boot ineens enorm te schudden en te wiebelen. Eerst werd ik misleid met de gedachten dat de alcohol insloeg, maar het bleek dus de boot te zijn. Met zijn allen gingen wij buiten kijken op sundeck 9 (bovenste verdieping) wat er aan de hand was. Wat bleek, we bevonden onszelf in een enorme storm! Toen ik de hendel van de deur indrukte, werd de deur open geslingerd en werd ik zowat naar buiten gezogen. Vastklampend aan palen bij de reling, waren wij met zijn allen buiten aan het survivalen! De golven waren heel hoog en onrustig en je werd zelfs op verdieping 9 zeikesnat! Haha, het gaf echt een enorme adrenaline rush in de pikzwarte duisternis! Vervolgens begon het ook nog eens te sneeuwen. Na heerlijk te hebben uitgewaaid en al mijn frustraties te hebben uitgeschreeuwd, ging ik met een beach-look effect naar de discotheek. Het publiek was die maandagavond niet heel denderend. Het bestond vooral uit Oost-Europese mannen die naar huis gingen met kerst. Ik weet niet in hoeverre zij representatief staan voor Oost-Europa, maar hun kenmerken waren: onvriendelijk, opdringerig, ongeduldig, opvliegerig, bezopen, agressief en ze hadden allemaal een plantenpot kapsel. Laat in de nacht, of vroeg in de ochtend, trokken wij ons terug en sliepen wij nog voor een paar uurtjes in de hutjes. Die rust werd bruut verstoord door de bitch van de voice-over. Anderhalf uur (!) voor wij zouden aankomen in Tallinn (om 9 uur) begon zij steeds te blerren door speakers die je niet uit kon zetten in drie talen. Zij bleef maar doorgaan!

Eenmaal aangekomen liepen wij dus door de straten van Tallinn. De eerste straat die wij inliepen richting het oude centrum, beviel mij meteen: de Pikkstraat. Uiteindelijk kwamen wij terecht op een leuk pleintje met een kerstmarkt. Daar hadden wij crêpes gegeten als ontbijt in een knus cafeetje. De sfeer in Tallinn was heel knus en er waren veel mooie oude gebouwen. De binnenstad (Vanalinn) is geheel ommuurd en dat had ook echt zijn charmes. We hebben ook nog op die muur gelopen en dat gaf een heel middeleeuws gevoel. Verder hadden wij een mooie en aparte kathedraal bezocht op de Domberg. Ineens baalde ik dat ik niet beter had opgelet tijdens het vak Levensbeschouwing op de middelbare school. Want ik herinner mij dat uitgelegd werd hoe de verschillen in religiestromingen tussen West- en Oost-Europa gereflecteerd kunnen worden op hun architectuur. Sowieso waren wij met zijn allen een mooie boel bètastudenten. Ik miste een goede (alfa)gids die mij leuke verhalen kon vertellen door de stad over de gebouwen. Rond een uur of 16:00 besloten wij uiteten te gaan, om zo het gore voedsel van de boot te kunnen vermijden. Voor de prijs 210 EEK (=14 euro) had ik een heerlijk kipgerecht met 2 glazen wijn. Dat is toch geen geld! Na heerlijk te hebben gegeten gingen wij weer terug naar de boot. Gewoon de Pikk volgen en je komt weer bij de haven, haha!

De terug weg was een stuk rustiger, zowel het publiek als het weer. Gelukkig waren de mensen op de terugweg wat meer sfeervol. We gingen met zijn allen naar de karaokebar en daar had ik het drankje White Russian ontdekt, heerlijk! Ik had nog het nummer ‘’I’ve got you under my skin’’ gezongen van Frank Sinatra en samen met Pauline ''Hit the Road, Jack!'' van Ray Charles. De terugweg was heel gezellig tot de kleine uurtjes. Grappig dat toen wij weer aankwamen in Stockholm, dat ik echt het gevoel had dat ik thuis kwam. Het was in ieder geval een onvergetelijke ervaring.

At last..

Eindelijk zijn de puistjes, rimpels, stress, vermoeidheid, koffieverslaving stimulerende dagen voorbij! Afgelopen vrijdag had ik namelijk mijn laatste tentamen Integrative Physiology. En om die reden, samen met het feit dat de Zweedse kroon nog verder gekelderd is (lang leve de kredietcrisis!) en de kerstvakantie aangebroken is, vraagt het om een feestje! Na een week te hebben geïnvesteerd vol isolatie, studie en eenzaamheid ga ik nu genieten van een welverdiende vakantie. Oh trouwens, het tentamen ging volgens mij ook best goed :). Het was niet helemaal mijn onderwerp en ik moest hard aan de touwtjes trekken omdat ik een week colleges had gemist. Maar volgens mij is het wel goed gekomen. Morgen vertrekt onze boot naar Talinn en daar heb ik zin in! Dan ben ik woensdag weer terug en vier ik kerst met mijn chickies in Stockholm. En daarna vertrekt onze slaaptrein op zondag naar Kirunya, Lapland. Ik heb dus in iedergeval nog genoeg te doen in mijn schaarse laatste 4 weken hier in Zweden.

Karaoke

Na de kriebels van livemuziek die wij woensdag hadden opgelopen, hadden wij besloten om zelf wat muzikaliteit te uiten, karaoke! Wij hadden afgesproken dat iedereen alleen een nummer moest gaan zingen. Aangezien dat bij vele nog een grote uitdaging was, gingen we eerst pizza's eten en pitchers bier drinken bij onze lokale pizzaria. Na lekker te hebben gegeten en wat pitchers bier naar achteren te hebben gegooid, gingen we richting kungsgatan. In kungsgatan bevindt zich namelijk de Chaplin's bar met karaoke. Matthew beet het spits af met het nummer ''Peaches'' van god weet wie. Vervolgens stal Pauline de show met ''Big Spender'' van Peggy Lee. Daarna was het de beurt van Daniel met een Zweedse ballad. Maar, wij hadden afgesproken dat hij als laatse ging, omdat hij daadwerkelijk kan zingen. Dus na een uitmuntende prestatie van hem, werd ik ineens naar voren geroepen. Met een erg aanwezig contrast van zangtalent, zong ik het nummer ''Fever" in de versie van Michael Bublé. Onze rockchick Lianne blaasde iedereen weg met het nummer ''Rebel Yell'' van Billy Idol. Xiamyra deed '''Nobody's Wife'' van Anouk en Anita sloot af met ''Bitch'' van Meredith Brooks. Omdat het donderdagavond was, ging de laatste metro maar tot een uur of één. Niet realiserende hoe snel de tijd verstreek, rende we naar T-centralen. Achteraf bleek dat wij toch nog 20 minuten moesten wachten op de metro. Aangezien iedereen best wel zenuwachtig was voor de karaoke, was alcohol voor iedereen eigenlijk het enige middel wat de zenuwen kon stillen. Als een stel dronken, gekke, melige, luidruchige, op hol geslagen studenten kropen we over de straten van Stockholm naar huis. Thuis aangekomen besefte wij dat de wasruimte nog open was. Haha, daar hielden we nog een creatieve fotosessie met de wasmachines en droger. Iedereen had eigenlijk ook best wel honger, dus gingen wij worstjes en broodjes uit de oven eten bij Lianne. Niet beseffende hoe lang de broodjes in de oven zaten, kwam er ineens een rookwalm uit de oven met als gevolg dat het brandalarm afging in de corridor van Lianne. Hahaha, ineens luidde om 2 uur 's nachts een penetrerend geluid door de hele gang vanuit de keuken. Xiamyra had gelukkig nog enigzins wat reflexen om de batterijen uit het brandalarm te trekken (waardoor eigenlijk heel de sensor eruit viel). Laten we zeggen dat Lianne geen vrienden heeft gemaakt die avond. De volgende dag, vrijdagochtend was ik toch trots op mijzelf dat ik wel naar de colleges ben geweest. Verder heb ik eigenlijk heel de vrijdagmiddag geslapen en ging ik in de avond voor de laatste keer uit met Barry in Stockholm, omdat hij zaterdag weg ging. Nostalgisch gingen wij samen naar Torget en club Connection. Ik ben blij dat ik Barry heb ontmoet hier, want wij gaan vast nog veel lol beleven in Leiden.

When the saints go marching in

Dinsdagavond ging ik met Anita en Pauline naar de Wirströmspub in Gamla Stan. Hier wordt namelijk elke dinsdagavond live (blues/jazz) jamsessies gegeven. De café was van binnen ook erg gezellig, omdat het was een soort doolhof van knusse, kerkerachtige gangetjes. Een hele vriendelijke, donkere man die soort van de regie had over de jamsessie, hield de sfeer er leuk in. Hij hield het publiek er bij betrokken. Zo stimuleerde hij mensen om gewoon lekker te komen zingen. Tijdens het nummer ''When the saints go marching in'' van Louis Armstrong gaf hij de microfoon aan een willekeurige man in het publiek, en zingen dat hij kon! Ik schrok me dood, als dat het niveau was van het publiek hoopte ik dat de microfoon uit mijn buurt bleef! Maar nadat enkele andere mensen de microfoon hadden afgewezen, moest Pauline er aan geloven. Haha, Pauline zong gewoon lekker mee. En zoals ik kon verwachten, was het daarna mijn beurt; mooi (!). Sportief als ik ben blerde ook ik gewoon mee: ''Oh, when the saints go marching in. When the saints go marching in. Oh lord, I want to be in that number. When the saints go marching in''. Vervolgens maakte ik Anita het volgende slachttoffer. Verder vond ik het heel sfeervol en was er een aangename stroming van talentvolle muzikanten. Ik was even vergeten hoe lekker de hypnose was van een goede jamsessie.